ความแตกต่างระหว่างการฝึกรบและศิลปะการต่อสู้

การรับข้อเท็จจริงอย่างตรงไปตรงมา

เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันกำลังตรวจสอบการจัดอันดับการขายหนังสือ Amazon.com เมื่อฉันสังเกตเห็นว่าฉันได้รับคำวิจารณ์จากลูกค้าใน Amazon แล้ว หลังจากอ่านบทวิจารณ์ผมพบว่าตัวเองถ่อมตนและเป็นใบ้ ลูกค้าที่อ่านหนังสือเกี่ยวกับมีดทหารและการต่อสู้ด้วยมือก็เห็นได้ชัดว่าเป็นศิลปินฝึกหัดฝึกหัด

ดูเหมือนเขาจะเป็นหนึ่งในประเภท "รู้จัก" ด้วยเช่นกัน แม้ว่าบทวิจารณ์ของเขาเกี่ยวกับเค้าโครงหนังสือของฉันอาจเป็นประเด็นสำคัญ ฉันประหลาดใจกับความโง่เขลาของเขาที่ไม่รู้ถึงความแตกต่างระหว่างการฝึกต่อสู้กับศิลปะการต่อสู้ ในคำพูดของเขาเอง "แม้ว่าผู้เขียนอาจรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ในหนังสือเล่มนี้คุณอาจจะเป็นเช่นกันถ้าคุณได้เรียน MA ในช่วงเวลาใด ๆ ที่มีค่าอะไรคุณก็จะมี เรียนรู้มากที่สุดถ้าไม่ใช่ครึ่งหนึ่งของเทคนิคเหล่านี้สำหรับการต่อสู้ด้วยมีด " ฉันต้องเห็นด้วยกับเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้

ถ้าคุณใช้เวลาเรียนศิลปะการต่อสู้ในช่วงเวลาหนึ่ง ๆ ที่มีค่าอะไร; ในที่สุดคุณอาจได้เรียนรู้ครึ่งหนึ่งของเทคนิคในหนังสือ แม้ว่าฉันจะระบุไว้อย่างชัดเจนในหนังสือว่าความพยายามของฉันไม่ใช่การสอนเทคนิคเฉพาะ แต่ใช้เทคนิคในการขับเคลื่อนหลักบ้าน และฉันยอมรับว่ามีจำนวนนับไม่ถ้วนของเทคนิคที่เราสามารถเรียนรู้ได้ไม่ จำกัด เพียงแค่หนังสือของฉัน ผู้ชายคนนี้ "คลิฟฟ์" เป็นตัวอย่างของจำนวนที่ไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างศิลปะการต่อสู้และการฝึกอบรมการต่อสู้

แยกแยะความแตกต่าง

ก่อนที่จะสามารถแยกแยะระหว่างความแตกต่างได้อย่างแท้จริง ศิลปะการต่อสู้หรือการฝึกอบรมการต่อสู้พวกเขาต้องสะท้อนถึงต้นกำเนิดของศิลปะการต่อสู้ในปัจจุบัน คำว่า "ศิลปะการป้องกันตัว" หมายถึงสงครามเช่นศิลปะ; กับการต่อสู้หมายถึงสงคราม ความจริงที่ว่าเมื่อหลายศตวรรษที่ผ่านมาในช่วงความคิดของศิลปะการต่อสู้วันนี้ระบบและรูปแบบต่างๆนับไม่ถ้วนเกิดขึ้นจากการฝึกซ้อมทางทหารและการต่อสู้ที่ใกล้ชิดในเวลานั้น ในช่วงสมัยโบราณโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากอาวุธสมัยใหม่และพลังไฟในปัจจุบันทหารได้รับคำสั่งให้สู้รบกับสโมสรดาบดาบหอกและมักจับมือกัน นักรบในสมัยนั้นเริ่มพัฒนาระบบที่พยายามและความจริงทั้งการสู้รบติดอาวุธและปราศจากอาวุธเช่นเดียวกับในปัจจุบัน พวกเขาเข้าใจว่าหน่วยทหารต้องได้รับหน่วยความจำของกล้ามเนื้อในยุทธวิธีที่พวกเขาเลือกและเห็นความจำเป็นที่จะต้องมีระบบการต่อสู้ที่ราบรื่น วิธีการและเทคนิคของวันของพวกเขาต้องมีวิธีให้คนขี่ม้าลงจากหลังม้าและทำลายหรือเจาะเกราะไม้ เห็นได้ชัดว่าในสภาพแวดล้อมการต่อสู้ในปัจจุบันเทคนิคเหล่านี้จะล้าสมัย ตลอดหลายศตวรรษที่ผ่านมาศิลปะโบราณได้รับการถ่ายทอดจากต้นแบบไปจนถึงนักเรียนและอาจารย์ให้กับนักเรียน

วันนี้เทคนิคโบราณของซามูไรและพระภิกษุการต่อสู้ของจีนสามารถมองเห็นได้ผ่านการฝึกฝนผ่านหน้าต่างห้องโถงทั่วทุกมุมโลก รูปแบบโบราณและเทคนิคที่เคยเป็นกลยุทธ์การต่อสู้ในทางปฏิบัติได้รับการจัดการโดยสื่อยอดนิยมและอุดมการณ์ทางธุรกิจ การฝึกฝนศิลปะการต่อสู้แบบโบราณหลายเรื่องด้วยเหตุผลมากมายเหลือเฟือ เหตุผลบางอย่างของพวกเขาเป็นเหตุผลเดียวกับที่การฝึกอบรมได้รับการพัฒนาขึ้น คนปฏิบัติเพื่อการออกกำลังกายการป้องกันและงานอดิเรก คนอื่น ๆ ฝึกเพียงเพื่อรักษาศิลปะ

หลังจากสงครามโลกครั้งที่สองทางตะวันตกได้รับการแนะนำให้รู้จักกับความนิยมในศิลปะการต่อสู้ในเอเชีย ทหารกะลาสีและนักบินได้เผชิญหน้ากับศิลปะการต่อสู้ในเอเชียของญี่ปุ่นและฟิลิปปินส์และต้องการเรียนรู้ อาจารย์ท้องถิ่นหลายคนหรือผู้เชี่ยวชาญด้านการปรมาจารย์ตระหนักถึงโอกาสที่จะสร้างความกล้าหาญจากชาวตะวันตกที่ไร้เดียงสาและเริ่มสอนศิลปะการต่อสู้แบบรดน้ำ อาจารย์มักจะวาดการฝึกอบรมและเพิ่มเทคนิคฉูดฉาดซับซ้อนและซับซ้อนในหลักสูตร มันเป็นแฟลชที่จะขายให้กับตลาดตะวันตกใหม่ แม้ในไม่ช้า Hollywood จะสร้างภาพยนตร์ร่วมกับนักแสดงอย่าง Bruce Lee และ Chuck Norris ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความแข็งแรงและความกล้าหาญของพวกเขาบนหน้าจอ

ระบบจัดอันดับเข็มขัดถูกเพิ่มเพื่อช่วยให้นักเรียนใหม่รู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังก้าวหน้าและไม่เลิก เทคนิคที่มีประสิทธิภาพสำหรับการต่อสู้ในสมัยโบราณลดน้อยลงไปกว่าการแสดงผาดโผนด้วยการป้องกันตนเองบางอย่าง หลายเทคนิคที่ซ่อนซึ่งเป็นความภาคภูมิใจของนักรบของเก่าได้สูญหายไปผ่านกระบวนการจัดหาและความต้องการที่เรียบง่าย เทคโนโลยีสมัยใหม่และอาวุธเพียงช่วยในการสูญเสียเทคนิคการต่อสู้ในทางปฏิบัติและการเปลี่ยนศิลปะการต่อสู้ให้เป็นอุตสาหกรรมที่ร่ำรวย แต่เร้าใจ วันนี้มี บริษัท ศิลปะการต่อสู้ที่วางลูกค้าของพวกเขาในโปรแกรมที่เรียกว่า "เข็มขัดหนังสีดำแผน"

คนถูกบังคับให้ทำสัญญาว่าพวกเขาไม่สามารถที่จะฝ่าฝืนเป็นระยะเวลาหนึ่งจนกว่าพวกเขาจะได้รับเข็มขัดของพวกเขา . ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 "เข็มขัดหนังสีดำ" ได้รับการยกย่องจากนักต่อสู้เพื่อต่อสู้กับความกล้าหาญในการต่อสู้ วันนี้อันดับที่ได้สูญเสียมากของการเคารพที่ บ่อยครั้งที่เราได้ยินเกี่ยวกับสายพานสีดำที่ได้รับการตีโดยนักมวยหรือนักสู้ข้างถนน บ่อยครั้งที่นักเรียนสายพานสีขาวจะสามารถทำลาย "เข็มขัดหนังดำ" คาราเต้หรือครูกังฟูในช่วงซ้อมในห้องฝึกอบรมได้ วันนี้การกีฬาของศิลปะการต่อสู้แบบผสมผสานได้พิสูจน์แล้วว่าศิลปะการต่อสู้ของเก่าล้าสมัยไปจนถึงปัจจุบันแม้แต่วิธีการฝึกอบรมที่ทันสมัย นักกีฬาวีคของวันนี้ที่ไม่มีเข็มขัดในศิลปะใด ๆ จะครอบงำมากกว่าครึ่งหนึ่งของผู้ปฏิบัติงานของศิลปะการต่อสู้แบบดั้งเดิม

ศิลปินศิลปะแบบดั้งเดิมมักจะพึ่งพาวิธีการฝึกอบรมเก่าและปรัชญาทางจิตวิญญาณของมากขึ้น เวลาดั้งเดิม ในกรณีที่นักกีฬาวีคพึ่งพาการฝึกฝนและการฝึกอบรมทางวิทยาศาสตร์มากที่สุด มากขึ้นเป็นที่รู้จักในวันนี้โดยทั่วไปประชากรในเรื่องของจิตวิทยาสรีรวิทยากายวิภาคศาสตร์ฟิสิกส์และเศรษฐกิจของการเคลื่อนไหว มันคือการขาดความทันสมัยของวิทยาศาสตร์ที่ทำให้ศิลปะการต่อสู้แบบดั้งเดิมล้าสมัยและไม่มีประสิทธิภาพ ในสาระสำคัญมันเป็นประเพณีที่ตัวเองที่ทำให้หลายวิธีการฝึกอบรมศิลปะการต่อสู้ในที่มีประสิทธิภาพและไม่มีประสิทธิภาพ ตอนนี้เราได้ระบุถึงศิลปะการต่อสู้แล้วเราควรจะเปรียบเทียบกับศึกสมัยใหม่ของปัจจุบันด้วยเช่นกัน

การฝึกอบรมเชิงต่อสู้ในปัจจุบันเป็นผลงานของเครื่องทหาร ทหารวันนี้มีประสิทธิภาพและประสิทธิผลมากกว่าในประวัติศาสตร์ ปรัชญาการทำมากที่สุดด้วยการขับขี่อย่างน้อยเครื่องสงคราม ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองนาย Eric Anthony Sykes และ William Fairbairn ได้เริ่มพัฒนารูปแบบใหม่สำหรับการฝึกทหารขึ้นจากประสบการณ์ในเซี่ยงไฮ้และสนามเพลาะของสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง Close Quarter Battle (CQB) หรือ Hand to การสู้รบด้วยมือถือเป็นบรรทัดฐานในสงครามคูหาและทหารที่ต่อสู้เพื่อจะสามารถฆ่าและตรึงศัตรูได้อย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ ชายสองคนตระหนักว่าพวกเขาจำเป็นต้องพัฒนาระบบการฝึกอบรมหรืออุดมการณ์การฝึกอบรมที่จะช่วยให้มวลชนของทหารที่ไม่มีประสบการณ์ก่อนในศิลปะการต่อสู้เพื่อเรียนรู้การสู้รบด้วยมือได้อย่างรวดเร็วภายในไม่กี่วันไม่ใช่ปีที่ต้องใช้โดยทหาร ศิลปะการฝึกอบรม การฝึกอบรมครั้งนี้ไม่เพียง แต่จะได้เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว แต่ยังคงได้รับการฝึกฝนอย่างรวดเร็วเช่นกัน ทหารที่ด้านหน้าและด้านหลังเส้นที่จำเป็นเพื่อให้สามารถตอบสนองได้โดยไม่ต้องคิดขึ้นอยู่กับความจำของกล้ามเนื้อ ในการต่อสู้อัตราการเต้นของหัวใจเกินกว่า 180 ครั้งต่อนาทีและทักษะยนต์ทั้งหมดที่ออกไปนอกหน้าต่าง

Sykes และ Fairbairn ตระหนักว่าหลายคนฟุ่มเฟือย "จุดความดัน" ใช้ในศิลปะการต่อสู้แบบดั้งเดิม จะไม่มีประสิทธิภาพ พวกเขาตระหนักว่าจุดกดดันไม่ได้มีประสิทธิภาพสำหรับสองเหตุผล หนึ่งศัตรูไม่อาจรู้สึกว่ามันอยู่ภายใต้อิทธิพลของอะดรีนาลีนและสอง; ทหารจะมีความสามารถในการใช้ทักษะยนต์ปรับไม่มากเท่าที่จำเป็นเพื่อที่จะโจมตีเป้าหมายได้ ดังนั้นการฝึกอบรมการต่อสู้แบบสมัยใหม่จึงเป็นเรื่องง่ายที่จะรักษาและจดจ่ออยู่กับการเคลื่อนไหวทักษะขั้นต้น เพราะในการสู้รบทหารทุกคนมักจะนอนหลับขาดและภายใต้การหล่อเลี้ยงเทคนิคการสอนที่จำเป็นในการไม่พึ่งพาความแข็งแรงทางกายภาพหรือความกล้าหาญของนักกีฬา Combatives ของวันนี้มักจะรู้จักกันในด้านการต่อสู้สกปรกไม่พบในศิลปะการต่อสู้แบบดั้งเดิม รหัสนักรบจากเมื่อไม่นานมานี้ไม่มีวันใช้อีกแล้วอัศวินก็ตายแล้ว เพราะเทคนิคการต่อสู้จะสอนให้มีความหลากหลายของการต่อสู้ผู้ชายที่ร่างกายไม่ได้ปรับอากาศเพื่อ desensitizing การฝึกอบรม; ผู้เข้ารับการฝึกอบรมได้รับการสอนให้ตีด้วยอาวุธที่มีเสถียรภาพมากที่สุดในร่างกายเท่านั้น ทหารไม่สามารถยอมเสียมือและเท้าในสนามรบ ด้วยเหตุผลหลายประการเหล่านี้การฝึกต่อสู้แบบผสมผสานยืนห่างไกลจากศิลปะการต่อสู้แบบดั้งเดิม

โดยสรุป

ศิลปะการต่อสู้แบบดั้งเดิมฝึกซ้อมในวันนี้คือการฝึกอบรมการต่อสู้เพื่อการทหารในเวลานั้น เช่นเดียวกับเวลาที่เปลี่ยนแปลง สังคมได้รับการศึกษามากขึ้น ค่านิยมทางจริยธรรมและรหัสถูกเปลี่ยนแปลงไปแล้ว โลกไม่ได้เป็นแนวทางทางจิตวิญญาณหรือเกี่ยวข้องกับเวทย์มนต์เหมือนในช่วงเวลาที่ศิลปะการต่อสู้แบบดั้งเดิมได้รู้สึก เทคนิคการต่อสู้ที่มีประสิทธิภาพครั้งหนึ่งของเวลาของพวกเขามีการพัฒนาในรูปแบบศิลปะที่ล้อมรอบด้วยความลึกลับและตำนานของเก่า; เพิ่มขึ้นโดยสื่อสมัยใหม่ การฝึกอบรมการต่อสู้ในวันนี้มีพื้นฐานมาจากวิทยาศาสตร์สมัยใหม่และความต้องการอย่างมีประสิทธิภาพ มันเป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับการฝึกอบรมการต่อสู้เพื่อให้เป็นไปตามกฎเหล่านี้

– มุ่งเน้นไปที่การทำลายสิ่งที่อาจารย์ใหญ่เข้ามาติดต่อ

– ประสิทธิภาพและความประหยัด การเคลื่อนไหว

– สามารถเรียนรู้และใช้ในช่วงเวลาที่ จำกัด ได้ (วันหรือสัปดาห์)

สรุปได้ว่า
วันนี้แน่นอนว่ามีเทคนิคหลายอย่างที่จะเรียนรู้ในศิลปะการต่อสู้แบบดั้งเดิมถ้าพวกเขาเข้าชั้นเรียนในช่วงเวลาใด ๆ

หนึ่งอาจคิดว่าสองประเภทของการฝึกอบรมเป็นสเต็ก หนึ่งคือ chuck เต็มรูปแบบของไขมันที่ไม่จำเป็นและอาจอุดตันหลอดเลือดแดงของคุณอื่น ๆ เป็นไฮบริดลีนที่มีเฉพาะสารอาหารที่จำเป็นเพื่อให้คุณไป หลังจากอ่านบทวิจารณ์จากคนที่แต่งตัวประหลาดนี้ "Cliff" ฉันทันทีไปที่โปรไฟล์ของเขาเพื่อเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับมุมมองของเขาดังนั้นฉันสามารถดูได้ว่า HES มาจากไหน ฉันอยากรู้ว่าการทุบตีหนังสือเล่มนี้เกิดขึ้นจากความหยิ่งหรือไม่รู้ตัว เขาถูกขอให้พิมพ์คำประกาศความสนใจเกี่ยวกับความสนใจของเขามีวลีหนึ่ง ๆ นี่คือความสนใจของเขา "ปีกจุนและความหลากหลายของวิธีที่สะกดไว้" ฉันตระหนักทันทีด้วยเรื่องนี้และจำนวนหนังสือที่มีชื่อเหมือน "Kung Fu of Caine" หมายถึงเคนจากทีวีซีรีส์ (Kung Fu), ว่าเพื่อนคนนี้ ไม่คุ้นเคยกับความแตกต่างระหว่างศิลปะการต่อสู้และการฝึกอบรมการต่อสู้ ดังนั้นผมจึงอยากจะเขียนบทความนี้ด้วยความพยายามที่ดีที่สุดของผมในการแสดงให้เห็นว่าเมื่อเปรียบเทียบการฝึกศิลปะการต่อสู้เพื่อฝึกการต่อสู้ มันก็เหมือนการเปรียบเทียบแอปเปิ้ลกับส้ม

Sbobet thai Source by Andrew Curtiss